Wyzwolona pop-rockmanka Gianna Nannini

wpis w: Kultura, Wszystkie | 0

Niewątpliwie ważne miejsce na włoskiej scenie pop-rockowej zajmuje śpiewająca autorka z Toskanii, Gianna Nannini. Jej styl ubioru i zachowanie sceniczne są charakterystyczne dla typowej rockmanki, jednak, co trzeba przyznać, o mało kobiecych cechach. Dla mnie jest symbolem luzu i totalnej wolności. Jej orientacja seksualna zawsze budziła wątpliwości (jak sama twierdzi: „Kiedy spotyka się właściwą osobę, nie jest ważne czy jest nią mężczyzna czy kobieta”) – sama definiuje siebie jako „poliseksulną”, bo termin „biseksualny” jest ograniczający, a miłość według niej może trwać maksymalnie kilka dni. Za młodu była feministką, anarchistką, wyzwoloną seksualnie, nie stroniła, i nie robi tego do tej pory, od odważnych zdjęć i wypowiedzi, a jej ciąża i macierzyństwo w wieku 56 lat podniosło falę krytyki i zdumienia we Włoszech, na którą odpowiedziała tymi słowami: „Nagle wszyscy zapomnieli o wolności i o prawie, które posiada każdy z nas do robienia tego, czego chce, kiedy chce i z kim chce”. Gra codziennie rano jak mantrę Beethovena przez 25 minut, w przeciwnym razie (cyt.) „źle się czuje”. 🙂 Dla niej Beethoven uosabiał rock’n’rolla 🙂 Muzyka komponowana przez nią jest melodyjna, łatwo wpadająca w ucho, a ubarwia ją mocnym, ostrym wokalem z zadziorną chrypką, niezwykle rozpoznawalną. Stworzyła mnóstwo hitów, zaproponuję jednak tylko kilka z nich. Zdecydowanie moją ulubioną piosenką jest pierwsza: Cudowne stworzonko (w wolnym tłumaczeniu) 🙂 , wykorzystane do reklamy przez jeden z najbardziej znanych włoskich koncernów motoryzacyjnych.

Meravigliosa creatura

 

Sei nell’anima

 

Nostrastoria

 

Amandoti (z Giorgią)

 

Scegli me

 

In the rain

 

Od Lore (w moim tłumaczeniu):

Gianna Nannini (ur. 14 czerwca 1954 r.) jest włoską śpiewającą autorką z gatunku pop-rock.

Urodziła się w Sienie w zamożnej rodzinie znanych producentów wyrobów cukierniczych Sapori. Studiowała grę na fortepianie w konserwatorium od 8 roku życia. W wieku 16 lat musiała jednak przerwać naukę, gdyż straciła dwa paliczki w wyniku wypadku przy pracy, który przydarzył jej się, gdy pomagała rodzicom w fabryce. W wieku 19 lat przeprowadziła się do Mediolanu, gdzie zaczęła pisać piosenki, które później pojawiły się na jej dwóch pierwszych albumach Gianna Nannini (1976) i Una radura (1977), typowych jeszcze dla klasycznej piosenki autorskiej, nagranych z niemal wyłącznym wykorzystaniem fortepianu i głosu (za wyjątkiem niektórych interwencji muzyków związanych z rockowym zespołem PFM). Albumy te odnotowały niestety słabą sprzedaż.

Gianna Nannini osiągnęła pierwszy sukces w 1979 roku albumem California, który wydała po odbyciu podróży do USA i przy współpracy nad tekstami z Roberto Vecchioni. Dzięki wzmocnieniu brzmienia sporą dawką rocka, wspięła się na szczyty list przebojów, również za sprawą utworu America i okładki płyty, przedstawiającej Statuę Wolności trzymającą w dłoni wibrator.

Początkowo była bardziej doceniana w Niemczech niż we Włoszech z powodu niemal hard-rockowego brzmienia zespolonego z tekstami przepełnionymi patosem operowym, które, w połączeniu z wizerunkiem chłopczycy, nie poruszyły włoskiej publiczności, jeszcze niegotowej do otwarcia się na coś więcej. W 1984 roku jednak albumem Puzzle, w którym złagodziła ostrzejsze dźwięki sporą dozą popu, zdobyła ostatecznie uznanie również w Italii, stając się ikoną kobiecej piosenki autorskiej ze skłonnością do melodyjnego rocka, który zainspiruje wiele innych włoskich piosenkarek w następnych dziesięcioleciach (np. Emmę Marrone – przypisek A.Ś.).

Jej receptą na sukces jest kombinacja wzorców muzycznych, z których czerpie inspirację (głównie śpiewających autorów, Giorgio Gabera i Luigi’ego Tenco, jak również zespołu post-punk CCCP), ostrego brzmienia rockowego oraz współczesnej włoskiej muzyki pop z najwyższej półki. Kluczem do sukcesu artystki jest również jej szczególna dbałość w doborze współpracowników, którzy kształtują jej karierę muzyczną i pozamuzyczną [wspomnijmy chociażby reżyserów Gabriele Salvatores, który umieścił ją w obsadzie filmu muzycznego (Sogno di una notte d’estate – przypisek A.Ś.) zainspirowanego szekspirowską komedią Sen nocy letniej oraz Michelangelo Antonioni, który wyreżyserował jej słynny teledysk, a także muzyków takich jak Piero Pelù, Jovanotti, Giorgia, Edoardo Bennato i Mauro Pagani].

Poniżej niektóre najbardziej znaczące piosenki w karierze Gianny Nannini:

America (1979): tematem tej piosenki jest seks bez ozdobników; przy tekście współpracował Roberto Vecchioni

 

Fotoromanza (1984): bardzo hermetyczna piosenka o miłości; teledysk do niej, zrealizowany przez słynnego włoskiego reżysera Michelangelo Antonioniego w opozycji do rodzącej się w tamtych latach mody w zakresie realizacji clipów, przeobraża pod względem filmowym wizje piosenki

 

Bello e impossibile (1986): utwór najlepiej reprezentujący styl muzyczny Gianny Nannini; tekt, prawie wykrzykujący konieczność komunikowania cierpienia, łączy się z muzyką pop-rock z szerokim wykorzystaniem instrumentów klawiszowych

 

Un’estate italiana (1990): utwór wykonany w duecie z Edoardo Bennato, oficjalny muzyczny motyw przewodni Mistrzostw świata w piłce nożnej, które odbyły się w 1990 r. we Włoszech.

 

Maledetto ciao (2009): bardziej refleksyjny wokal wyrażający, oprócz typowej dla piosenkarki już od czasów utworu California, komunikatywnej konieczności i patosu, większą dojrzałość artystki pod względem prezencji scenicznej i pisania tekstów

 

Autorzy: Anna Śnieżyńska i Lorenzo Mentasti
Muzyka: youtube
Grafika: iltempo.it

Komentarze zostały wyłączone.